ของฝากจาก เซนได  

     สุนดะโมจิ (Zunda mocha) ขนมพื้นบ้านของภูมิภาค โทโฮขุ จัดเป็นโมจิ ที่หากินได้ยากและค่อนข้างมีราคาสูงกว่าโมจิชนิดอื่น โดยทำจากแป้งโมจิสีขาวนุ่มหนึบ ก่อนกินต้องชุบลงไปในถั่วเหลืองซึ่งต้มและตำจนละเอียด หรืออาจจะใช้ถั่วแดง ถั่วแระ หรืองา ก็ได้ ปรุงรสด้วยเกลือและน้ำตาล
      เป็นขนมที่นิยมในเทศกาล โอะบง (Obon) ที่ชาวญี่ปุ่นเชื่อกันว่าช่วงเวลาดังกล่าวบรรดาวิญญาณของบรรพบุรุษจะกลับมาจากนรกภูมิ โดยจะมีการจุดไฟรอรับที่หน้าบ้าน จัดสำหรับอาหารเลี้ยงและการละเล่น ในวันสุดท้ายของเทศกาลจะมีการจุดไฟเพื่อส่งวิญญานกลับ อีกทั้งยังเป็นของฝากขึ้นชื่อของเมือง เซนไดที่ขายดีตลอดปี

     กิวตัน (Gyutan) ลิ้นวัวหั่นเป็นชิ้นหนาๆ ยาวประมาณ 10 เซนติเมตร ย่างบนถ่านไม้ จัดเป็นอาหารขึ้นชื่อ ต้นตำฟรับเมืองเซนไดมาช้านาน เราจะเห็นมีร้านกิวตันตั้งอยู่หลายแห่งในเมือง แม้ลิ้นวัวจะมีขายในหลายเมืองของญี่ปุ่น แต่เนื้อวัวเซนไดทำให้กิวตันของพวกเขามีคุณภาพเหนือเมืองอื่น จึงเป็นรายการอาหารของคนที่กินเนื้อต้องมาที่นี่

     ซะซะคะมะโบะโกะ (Sasakamaboko) ลูกชิ้นปลาที่ทำจากเนื้อปลาขาว นำมาเสียบไม้แล้วย่างอ่อนๆ ให้พอสุข หรือจะจิ้มกับซอสถั่วเหลือง กินเป็นอาหารว่าง หรือแก้มกับเหล้าสาเกก็เข้ากันได้ดี และด้วยเอกลักษณ์ที่ทำลูกชิ้นปลาเป็นรูปใบไผ่ จึงเป็นที่มาของชื่อ ซะซะคะมะโบะโกะ (ซะซะ หมายถึงใบไผ่)

     ทะมะมุชินุริ (Tamamushi-nuri) เป็นงานศิลปหัตถกรรมที่เป็นหน้าเป็นตาของชาวเซนได โดยถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยช่างฝีมือ สมัยโชวะ (1926-1989) ตอนต้น เครื่องเขินชนิดนี้มีจุดเด่นอยู่ตรงที่หลังจากการทำเคลือบเงาภายนอกเหมือนกับเครื่องเขินทั่วๆไปแล้ว จะมีการโรยผงเงินเคลือบอีกชั้นนึง ทำให้ได้พื้นผิวที่แลดูวาววับราวกับปีกของแมลงทับ สมกับที่มาของชื่อ “ทะมะมุชินุริ” (ทะมะมุชิ หมายถึงแมลงทับ)

     เด็นโต โคะเคะชิ (Dento Kokeshi) ตุ๊กตาที่ทำด้วยมือที่มีเพียงแค่ส่วนของศรีษะและลำตัวทรงกระบอกที่ลงสีสันสดใส กล่าวกันว่าผลิตขึ้นในช่วง สมันเอโดะ (1630-1868)ตอนกลาง สำหรับป็นของฝากจาก ออนเซ็น บ่อน้ำร้อนในแถบ เซนได

ข้อความโดย กรุงเทพธุรกิจ 4/12/13